دوستان این مطلب رو دوباره در صفحه اصلی تارنگار قرار دادم تا بعضی ها از اهمیت این موضوع مطلع بشن و فکر نکنن که طرح این موضوع فقط یک کار سیاسیه متأسفانه چند سالیه که دولتمردان به اصتلاح میهن دوستمان به جای ترمیم و مرمت آثار ایران باستان با بی توجهی و ترمیم گزینشی به خصوص در مرمت آثار قبل از اسلام شروع به  نابودی این آثار کرده اند

* نابودی سد جهره متعلق به دوره ساسانی

*تبدیل قلعه باستانی ساسانیان در استان خوزستان به میدان تیر و آموزشی سپاه واینکه سپاه این منطقه رو تحت تملک خود درآورده و در حال حصار کشی به دور این منطقه میباشد.

* شهر گمشده ای گه روزگاری یکی از پایتختهای ایلامیان بوده امروز با وجود بدست آمدن کتیبه ها و آثاری از این شهر و در یک کلام مشخص شدن تپه ای که این شهر زیر آن مدفون شده بجای جابجایی کسانی که روی این تپه سکونت دارن هنوز هم ساخت و ساز میشه و یکی از بزرگترین خطر وجود این خانه ها بر روی این تپه استفاده از چاه بجای سیستم فاضلاب است

*حذف عمدی نام داریوش از ضریح دانیال نبی در شوش

*محوطه باستانی «تپه مهر علی فارسی» (واقع در استان فارس) با قدمتی حدودا هفت هزار ساله، با آبگیری سد «ملاصدرا» در آبان ماه 85 به زیر آب رفت. (سازمان آب منطقه ای فارس که کارفرمای سد سیوند هم بوده است، برای ساخت این سد از سازمان میراث فرهنگی استعلام نکرده بود)

* با احداث سد کارون 3 چندین محوطه بینظیر مربوط به دوره های پیش از تاریخ ایلامی و اسلامی به زیر آب رفت.

* در پروزه احداث سد کارون ۴ که دو ماه قبل از آبگیری زود هنگام سد! – دی ماه ۱۳۸۸ – انجام شد ۳ تن از مردم بی گناه در ان بر اثر حادثه آتش سوزی ناشی از انفجار گازدر اتش بی احتیاطی مسئولان و کارفرمایان سوختن و جان باختند

*احداث سد «شهدا» بر روی رودخانه «مارون»به محدوده ی شهر باستانی «ارجان» اسیب وارد کرد

*با آبگیری سد «سلمان فارسی» در استان ایلام، بقایای یک شهر ساسانی به زیر اب رفت. (روزنامه اطلاعات مورخ 17/2 85 در صفحه اول خود عکسی از یک تحته سنگ نقش برجسته مربوط به یک سوار کار هخامنشی را درج کرد که با طولی حدود 3 متر، از محوطه آبگیری پشت این سد بیرون کشیده شده بود.)

* با ساخت سد «شیان» در استان کرمانشاه، محوطه باستانی مربوط به دوره های اشکانی و ساسانی تخریب می شود.

از این نمونه ها که در مورد بسیاری از آنها چیزی نمی دانیم (و یا هیچ گاه نخواهیم دانست) بسیار است. چرا که بنا به اظهارات

غرور آمیز مسوولان وزارت نیرو، هم اینک بیش از 150 سد جدید در حال ساخت و یا در دست مطالعه است. که از این تعداد،

85% ان در سه استان تاریخی کشورمون یعنی استان لرستان ، استان ایلام ، استان فارس است.

ظاهرا مسوولین به این نتیجه رسیده اند که در نواحی بسیار تاریخی ایرن، کشاورزی در حال انقراض است و لذا با اجرای این

طرح های ضربتی باید آن را از نابودی حتمی نجات داد. باید دید پیشینیان در این مناطق باستانی و خاستگاه های تمدن ایرانی،

اساسا چگونه تغذیه می کردند و آب لازم برای کشت و زرع خود را چگونه فراهم می کردند! شاید حکمرانان طاغوتی این قلمروهای تاریخی، دقیقا به دلیل همین نداشتن دانش فنی لازم برای ذحیره سازی آب و آبرسانی به زمین های کشاورزی، به سرزمین های دیگر لشکرکشی می کردند تا غله و مواد غذای لازم برای بقای خود را به غنیمت بگیرند. برای اثبات این مدعا می توان به کاوش های باستان شناسی رجوع کرد تا معلوم گردد که آنان فاقد سابقه کشاورزی بوده اند(البته پیش از این کار باید میراث غنی به جای مانده از ایرانیان در استفاده گسترده از قنات ها و شبکه های زهکشی را معدود کرد!) ویا شاید شرایط اقلیمی و آب و هوایی آن مناطق در روزگار گذشته، مدیترانه ای و پر باران بوده است. به هر حال جای این پرسش باقی است که چرا سدهای«ما» (یا «آنان») همواره یک شهر یا محوطه مهم باستانی را غرق می کند؟! (لااقل در چند سال اخیر)

آیا این «هم-مکانی» یک تصادف محض و لذا یک محدودیت فنی-مهندسیِ اجباری است؟ و یا به قول یکی از مسوولین میراث فرهنگی، سرزمین ایران آن چنان سرشار از میراث تاریخی و باستانی است که برای انجام هر پروژه عمرانی، خواه نا خواه ناچاریم از بخشی از این میراث چشمپوشی کنیم؟! البته این دیدگاه همچنین به طور ضمنی بیانگر آن است که به دلیل غنای تاریخی و باستانی(که به طور یکنواخت سراسر خاک ایران را در بر می گیرد!) چیز زیادی را نیز از دست نمی دهیم و حساسیت و وسواس و مردم در این زمینه بی مورد است. (به قول مجری طرح ساخت سد سیوند «چند قبرستان قدیمی که ارزش این همه آشوب و بلوا را ندارد و نمی توان اجرای یک پروژه ملی را به خاطر آن متوقف کرد.»)

و صدها کار دیگه و امروز نابودی تدریجی پاسارگاد

پس از از افتتاح سد سیوند و در حالیکه مسئولان دولتی هر نوع تاثیر منفی احداث و آبگیری سد بر آثار باستانی منطقه پاسارگاد به ویژه آرامگاه کوروش را تکذیب می کنند ، مسئولان محلی از وجود رطوبت بی سابقه در منطقه تنگه بلاغی و اطراف آرامگاه کورش بزرگ خبر می دهند .

در همین زمینه شهردار پاسارگاد گفت : افزایش رطوبت در اطراف  آرامگاه کورش و پاسارگاد تا حدی است که هیچ یک از ساکنان منطقه تاکنون چنین افزایش رطوبتی را به یاد نمی آورند و بوی نم و رطوبت شدید از سوی تنگه بلاغی به سوی دشت روان است . پاسارگاد همواره به داشتن آب و هوایی پاکیزه و دل انگیز شهرت داشته است ، این در حالی است که اکنون به خاطر رطوبت بیش از اندازه ، هوای پاسارگاد شرجی شده .

شهردار پاسارگاد همچنین گفت: در بخش جنوب غربی آرامگاه که ورودی آرامگاه به شمار می آید ، آب های زیرزمینی بالا زده و سنگ های این بخش نیز رگه رگه شده . " به گفته وی ، میزان نم و رطوبت اطراف آرامگاه و روستاهای مجاور از زمانی بالا رفته که سد سیوند تا اندازه قابل توجهی آبگیری کرده است . همچنین خسروی بیان کرد ، گزارش های دستگاه رطوبت سنج نزدیک به آرامگاه کورش از میزان زیاد رطوبت خبر می دهند .

معمولا در اردیبهشت هوای استان فارس رو به گرمی رفته و از رطوبت کاسته می شود، اما اگر این روزها با یک رطوبت سنج ساده به پاسارگاد بروید و به درجه رطوبتی که ثبت می شود نگاه کنید نشانگری را خواهید دید که روی درجه 30 توقف می کند.

به گزارش خبرنگار مهر، سه سال پس از مخالفتهای فراوان کارشناسان و دوستداران میراث فرهنگی با احداث و آبگیری سد سیوند معلوم می شود که واکنشها چندان هم بی دلیل نبوده است چرا که بالا رفتن میزان رطوبت بهترین زمینه را برای تخریب بناهای سنگی محوطه های تاریخی تخت جمشید و پاسارگاد فراهم می کند.اکنون در آخرین سال دهه هشتاد خورشیدی و اواسط دومین ماه فصل بهار نشانگر رطوبت سنج در کنار آرامگاه کوروش روی عدد 30 می ایستد یعنی رطوبت این محوطه تاریخی به شکل خطرناکی بالا رفته است.

پیش از راه اندازی سد سیوند درجه رطوبت این منطقه در نهایت به 12 تا 15 درجه می رسید اما اکنون این میزان به دو برابر اندازه پیشین جهش کرده است. این در حالی است که میزان رطوبت در شهرهای بندری مانند بوشهر و بندرعباس در روزهای شرجی 40 تا 45 درجه است. آنگونه که کارشناسان می گویند رطوبت بالا برای بناهای سنگی از مضرترین عوامل تخریب است، عاملی که دست کم در معمولی ترین حالت موجب رشد گلسنگها و تخریب سنگهای هر بنایی خواهد شد.

امیرعباس عروجی استاد مرکز آموزش عالی سازمان میراث فرهنگی در گفتگو با مهر در این رابطه اعلام می کند: افزایش رطوبت در خاک و هوای محوطه های باستانی در کنار فقدان مراقبتهای کارشناسی و علمی موجب رشد گلسنگ بر سنگهای تاریخی و در نتیجه تخریب آن می شود.   

عروجی همچنین در رابطه با رطوبت موجود در هوای محوطه های تاریخی هخامنشی استان فارس نیز معتقد است: سد سیوند، افزایش سطح زمینهای کشاورزی اطراف محوطه های تاریخی و بازدیدهای فراوان مردمی از جمله اصلی ترین عوامل افزایش رطوبت در این منطقه و در نتیجه عاملی برای رشد گلسنگها است.آنگونه که این استاد مرکز آموزش عالی سازمان میراث فرهنگی به آثار تخریبی رطوبت بر بناهای تاریخی اشاره می کند در شمال ایران هیچ بنای سنگی مربوط به زمانهای گذشته وجود ندارد چرا که همه بر اثر رطوبت بالا و هجوم گلسنگها به خاک تبدیل شده اند، اگر رطوبت دیگر مناطق تاریخی کنترل نشده و مراقبتهای فیزیکی و علمی از بناهای باستانی صورت نگیرد اثر بسیار مخربی به بار خواهد گذاشت.

پریسا محمدی میکروبیولوژیست نیز که تحقیقات و پژوهشهای فراوانی بر روی آثار تاریخی انجام داده پیش از این در گفتگویی با مهر در رابطه با آثار تخریبی رطوبت بر بناهای باستانی گفته بود: از بهترین و اصلیترین راهکارهای کاستن از سطح تخریب بناهای تاریخی استان فارس که از جنس سنگ ساخته شده اند کم کردن از میزان رطوبت هوای منطقه است، این در حالی است که احداث سد سیوند رطوبت منطقه را به میزان زیادی افزایش خواهد داد.
 
عضو هیئت علمی دانشگاه الزهرا افزوده بود: مخالفتها با احداث سد سیوند مربوط به زیر آب رفتن آثار باستانی نیست، بلکه باید توجه داشت که با راه اندازی این سد اکوسیستم منطقه تغییر پیدا می کند و تغییر اکوسیستم، افزایش رطوبت، ظهور و حضور گیاهان جدید و مهاجرت جانوران به این منطقه خطر تخریب و فرسودگی زیستی آثار را بالا می برد.

تاریخچه

كوروش بزرگ به سال 550 ق. م دولت ايران هخامنشي را بنياد نهاد و پاسارگاد را به عنوان اولين پايتخت خود انتخاب كرد كه دشتي بود پهناور و خرم كه از رودي سيراب مي شدو آثاري كه در اين خطه دلگشا به جاي مانده عبارتند از آرامگاه كوروش (كه در دوره اسلامي به مقبره مادر سليمان مشهور شد)و برج معروف (زندان سليمان ) كه احتمالا آرامگاه كمبوجيه بوده و بخشي از بنا و استحكامات بالاي تل تخت موسوم به تخت سليمان و كاخ بار، كاخ نشيمن و كاخ دروازه (كه بر جرزي از آن نقش انسان بالدار (كه قديمي ترين حجاري از دوران هخامنشي است)) و دو تك بنا، همچنين آثار يك پل و آب نماهاي گلگشت يا فردوس كوروش. پاسارگاد تا زمان آخرين پادشاه هخامنشي به عنوان يك مكان مقدس مورد احترام بود و مراسم تاجگذاري پادشاهان در آنجا برگزار مي شد.

آرامگاه كوروش كبير

بنايي كه از مهمترين قسمت مجموعه پاسارگاد است ، ساختمان آن به صورت اتاقي با سقف شيب دار ساخته شده است كه بر روي سكويي سنگي 6 پله قرار داشته و مساحت قاعده آن 20/164 متر مربع است. اتاق آرامگاه به ابعاد 25/5×4/6 متر بوده و كالبد كوروش در اصل بر فراز تختي زرين در درون آن قرار گرفته است . قطر ديوار اتاق 5/1 متر و در ورودي آرامگاه در سمت شمال غربي است

سنگ هاي بكار رفته در بنا بسيار بزرگ بوده و برخي تا 7 متر درازا دارند و ارتفاع آنها در حدود 11 متر است در شيب سقف آرامگاه دو حفره بزرگ وجود دارد كه براي سبك كردن سنگ ها و كم كردن از بار سقف ايجاد شده است و برخي اشتباها جاي نگهداري كالبد كوروش و همسر او دانسته اند. آرامگاه كوروش ، در همه دوره هاي هخامنشي مقدس به شمار مي آمده و اين امر باعث گرديد كه در دوران اسلامي هم اين تقدس حفظ گردد. اما تغيير اصل بنا ديگر مشخص نبوده است و از سوي ديگر مردم هم ساختن بناهاي با عظمت سنگي را خارج از قوه بشري مي دانسته اند و براي جلوگيري تخريب آن توسط اعراب ساخت آن ها را به حضرت سليمان نسبت مي داده اند.

دردوران اتابكان فارس كه پاسارگاد و تخت جمشيد اهميتي دوباره يافت و حتي پارس و ايران هم (ملك سليمان)خوانده شد با استفاده از ستون ها و سنگ هاي كاخ ها، مسجد جامعي در پيرامون آرامگاه ساخته و محرابي نيز به سنگ درون اتاق آرامگاه حجاري شد ، اما در سال 1350 شمسي ، پس از بررسي ، سنگ ها به جاي اصلي خود منتقل شدند.

پس ازمرگ كوروش كبير جسد وي را موميايي كرده و درون تختي از زر نهاده و اشياي مهم سلطنتي و جنگي او را كنار وي گذارده بودند. در حمله اسكندر مقدوني ، يك شخص مقدونيه اي در اين آرامگاه را شكسته و اشياي آن را تاراج كرده و كالبد را گزند رسانيده بود.

قسمتی از مطالب برگرفته از تارنگار دوست عزیز کوروش کبیر پدر حقوق بشر جهان

نظرات شما عزیزان:

هامون

ساعت18:51---1 آذر 1389

[وب سایت] - [ایمیل]

مانیای عزیز از دقت نظرت متشکرم دفعه قبل آدری رو اشتباه نوشته بود بدینوسیله اصلاح میشود . لطفا هامون را در پیوندهایت قرار بده

دینیار مهرین

ساعت17:48---25 آبان 1389

[وب سایت]

درود بر شما.

تارنمای شما به شوند روشنگری اندیشه های آریایی و زنده نمودن گاهشماری ایران باستان در پیوندهای ما افزوده شد.



هیاره دادار هورمزد وهان رساد- مهرین
پاسخ:دوست عزیز شما هم لینک شدی

سرزمین سوخته

ساعت16:56---25 آبان 1389

[وب سایت] - [ایمیل]

سلام . من شما را در پیوندهایم قراردادم لطفا شما هم همکاری کنید
پاسخ:دوست عزیز من نمیتونم وارد تارنگارت بشم لتفأ آدرستو چک کنhamoo-ir.blogfa.com

سرزمین سوخته

ساعت16:51---25 آبان 1389

[وب سایت] - [ایمیل]

بسپاریم بر سنگ مزارمان تاریخ نزنند تا آیندگان ندانند بی عرضه گان این برحه از تاریخ ما بوده ایم . تا آینده گان ندانند در زمان ما بود که خلیج فارس خلیج عربی شد و ما بی عرضه گان کاری از دستمان بر نیامد ، تا آینده گان ندانند در زمان ما بود که ترک ها ردیف های موسیقی ایرانی باربد و نکیسایی را در یونسکو به نام خود ثبت کردند و ما بی عرضه گان خاموش نشستیم و فقط نظاره کردیم ، تا آینده گان ندانند در زمان ما بود که دریای مازنی ها به کام دیگران شده وما بی عرضه گان دم بر نیاوردیم ، تا آینده گان ندانند در روزگار ما بود که مولانای پارسی گوی را ترکها دزدیدند و ما بی عرضه گان هیچ کاری از دستمان نیامد و در روزگار ما بود که بر دور منشور کوروش چفیه عربی بستند و ما بی عرضه گان طلسم شدیم و هیچ کاری از دستمان بر نیامد ..... مزارمان بی هویت و ما بی نشان و گلویمان بیصدا ، خدایا چه درد بزرگی .
مانیای عزیز از قصیده زیبایی که برایم به یادگار نوشتی درد دلهایم همچون آتشفشانی سرباز نمود . من زاده سرزمین ستمدیده سیستانم . من فرزند سرزمین ماسه ها و حماسه ها سیستانم . من فرزند سیستانی هستم که فرزندان فراموش شده اش درد کش ایران و ایرانی و در طول تاریخ پاسدار حریم حرمت ایران عزیز بوده اند . من زاده کوه خواجه و هامون زیبایم . آنجایی که اهورا مزدا اراده نموده که سوشیانت برگزیده اش از هامون زیبا ظهور کند . امروز سیستان و زابلستان فراموش شده امروز هامون زرتشت بر غربت سیستان و کوه خواجه آنقدر گریسته است که چشمه های حیات زیبایش خشکیده . خدایا چه درد بزرگی .
اکنون دیگر ایران فراموش شده است ، سیستان فراموش شده است ، در هیچستان روزگار بی فرهنگی فریب امروز کوروش و داریوش و یزدگرد و آرش و رستم و سهراب و هرچه بوی ایران و ایرانی میدهد فراموش شده ، تاریخ مان هم فراموش شده ، تبدیل مان کرده اند به آدمهای بی هویتی که در فراموش کده بی هویتی روزگار امروز هویتمان را در جزیرت العرب جستجو میکنیم غافل از این که فردوسی بزرگوار در هزار و اندی سال قبل حکیمان سروده :
عرب هرکه باشد مرا دشمن است ----- کژ اندیش و بدخواه اهریمن است .

همسنگر بسیجی(کارشناسی ارشد باستان شناسی)

ساعت16:25---25 آبان 1389

[وب سایت]

سلام مانیای عزیز.من نگفتم که مسئله صرفاً سیاسی است .در جریان آبگیری سد چنان جو ساسی حاکم شد که کار علمی را پوشش داد.گرچه دلسوزین فریاد میزدند اما به جایی نمیرسید چرا که تشخیص سره از ناسره سخت بود مثلا همین خانواده پهلوی چقدر موضع گیری کردند در حالی که مکان یابی سد در زمان خود آنها توسط آمریکاییها انجام شده بود.
بنده هرگز از عملکردهای منفی حمایت نمیکنم که همیشه میگم.اما گاهی بعضی مسائل اصل مسئله را کدر میکند.مثلاً سال گذشته مرمتی اساسی در مقبره کورش کبیر انجام شد که بی نظیر بود و مرمت گران آلمانی و ایتالیایی که در مرمت شاخص هستند ،کار را بسیار تحسین کردند اما هرگز از وجود رطوبت و خطرات چیزی مشاهده نکردند.این واقعه با گفته های دیگر چنان تناقضی بوجود می آورد که حقیقت گم میشود حتی برای منی که در این حیطه هستم.
مسائل دیگری که فرمودید : بسیار فراوان است.و ما شاهد آنها هستیم هرروز.اما باز هم میگم که گاهی این گفته ها علمی نیست و صرفاً جهت گیری است.سراسر ایران آثار دارد و هرجا که انگشت بذاری زیر آن چیزی هست که همیشه قابل حفظ کردن نیست.اما در موارد متعددی هم مهم است و به راحتی قابل حفظ است اما به راحتی از بین میبرند و .... هی داد بزنیم و کسی اهمیتی نمیدهد.ما ملتی هستیم که میراثمان را به راحتی به باد میدهیم و از مسئول بگیر تا مردم عادی همه همینیم....
وای برما.
خدا کند خدا کند خدا کند که همه چیز درباره مقبره کورش کبیر و خطرات آن واقعیت نداشته باشد چه میتوان گفت غیر از این.

مگه نبود چند سال پیش که یه سرمایه دار اومده بود چغازنبیل رو تخریب کنه برای استخراج نفت چون لکه نفتی بزرگی در اونجا هست و اگر دوستان ما خود را جر نمیدادند که چغازنبیل از بین رفته بود.

ای بابا.... به قول استاد چایچی: ما انقدر نعمت داریم که قدر نمیدونیم...اگر آثار کم بود شاید قدر میدونستیم.در زمینه کثرت آثار و مواهب افتخارات تمدنی،خوشی زده زیر دلمون .....
اما برای تک تک آثاری که از بین میره خدا میدونه که خون دل میخوریم.وقتی که شیئی از ایران خارج میشه یا از بین میره انگار که بچه از دست داده باشیم.سر اون سرباز هخامنشی که در حراجی فروخته شد و هیچ ایرانی سرمایه داری حاضر نشد اونو بخره و به وطن برگردونه ما عزا گرفتیم...اما افسوس کسانی که مثل ما فکر کنند خیلی کمند خیلی .....

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: